Ika'y Mahal

Hindi nila alam na may nagmamahal sa kanila ng totoo.
Kaya iba ang nagiging tugon nila sa mga kaganapan sa kanilang buhay at sa mundong ito.
Mahalin daw muna ang sarili bago ang iba.
Ang hindi nila namamalayan, sa pag-una nila sa kanilang sarili ay natitigang na sila sa ganoong prinsipyo, walang pag-usad, walang proseso.

 

Mahalin daw muna ang sarili bago ang iba, mahalin muna ang sarili para makapagmahal ng kapwa.
Pero ang salitang muna ay nawawalan ng saysay at kahulugan dahil hindi mapunan ang kakulangang hinahanap.  
Ang pag-ibig ay hindi nabubuo nang kusa gaya ng pagtulo ng tubig sa gripo.
Hindi kusang pinanggagalingan ng tubig ang gripo dahil lamang sa gripo ito.
Ang pag-ibig ay hindi nararamdaman dahil lamang sa tayo ay tao.
Ito ay nararamdaman dahil ito ay ibinibigay sa atin.

 

Ang lahat ng bagay sa mundong ito ay may pinagmulan at may dahilan.
Tayo ay nakakapagmahal dahil tayo ay minamahal.  
Tama, kailangan munang maramdaman ng katauhan natin na tayo ay minamahal upang makapagmahal.
Ngunit kailangan nating maunawaan na hindi sa sarili natin magmumula ang pagmamahal, hindi nabubuo ang pag-ibig sa sarili nating sikap.

 

Sa makapangyarihan, natatangi at nag-iisa nagmula ang lahat ng bagay at likha sa mundong ito.
Sa Diyos, na lumikha sa ating mga tao, wangis natin na kagaya ng sa Kanya.
Mababa sa Kanya ngunit mataas sa lahat ng may buhay, espesyal.

Hindi lang pisikal, kundi pati lahat ng kaya nating ibigay at ibahagi, ay sa Kanya nagmula.  
Hindi na kailangang mahalin ang sarili dahil pinunan na ng Diyos na sa atin ay lumikha.
Punong-puno, umaapaw, sobra-sobra para ibahagi sa kanila.

 

Hindi tayo nilikha upang Kanyang pabayaan lamang.
Upang magpakahirap sa atensiyong sa atin na sa una pa lamang.

Mahal ka Niya, sobra pa sa iyong inasahan.
Ngayon, kahit mahalin mo Siya at ang iyong kapwa, hindi ka mangangamba dahil ito ay natatanging sistema na may pinagmulan ngunit walang hagganan.

Categories: shewrites